[SON SÖZÜ: AŞK OLDU]

İnsan, yaşamında bir kez de olsa kendine şu soruyu sorup sâhici bir cevâbı tecrübe etmelidir:

Sahip olduğum her şeyi yitirdiğimde, ölümün nefesini ensemde hissettiğimde beni ayakta tutacak olan nedir?

Ve lel’ahıretu hayrun leke minel’ûla [Duha:4]

Elbette sonsuz gelecek yaşam senin için şimdikinden hayırlıdır.

Tecrübe etmeden işittik ve iman ettik diyenler için: Elbette bizim için son, ilk’den hayırlı olmalı değil miydi?

Yalan dünya vurgusuna rağmen
ölümden en çok korkan biz miyiz ne?

Aslında bütün bu telaş, bir fâninin, bir ölümü unutmasının hikayesidir!

Oysa her şey bir tek nefestir; cümlesi yel içinde bir virüsle gitse ne gam yeter ki korku ve endişe bizden uzak olsun!

Ve yeter ki çiçek susuz kalmasın, kıyamet kopacak olsa da o fidan dikilsin!

Ama o çiçek artık saksıda!

O çiçeği kopardığı yetmiyormuş gibi, bir de saksısında susuz bırakıyorlar; evinden kaçırıp gurbette zulmetmek gibi!

Ve çiçek solarken kendi sapına eğilir.
Bilirsin, yalnızlığın bir târifi de budur.

Mâdem neyin peşindeysen zamanla ona benzersin bir nefescik ömrün bile kalsa yine aşka düş çünkü değerin alâkalandığı şeyle ölçülür

Aşksız olma ki ölmeyesin. Aşkla öl ki diri kalasın
[Hazreti Pîr Mevlânâ]