TÂLÎ (Mustafa KÜÇÜKAŞCI)

Ayrılıktan derdi var mahzun neyin,
Dinleyin, feryâdı neyden dinleyin!

“Sazlığımdan ayrı düştüm, ağlarım,
Dinleyen her gönlü kor kor dağlarım.

Hasretinden gönlü yangın olmayan,
Dinler ammâ anlamaz hiçbir zaman.

Her garîbin bahsi vuslat yâdıdır,
Yâre dönmek dâimâ feryâdıdır!

Her çeşit mecliste döktüm gözyaşı,
Her nevî insânın oldum yoldaşı…

Herkesin kendince dostuysam da ben,
Yok derûnumdan ve sırrımdan bilen.

Sırrım efgānımdan ayrılmaz fakat,
Nûru yok, gözler, kulaklar hep sakat!

Can, beden mülkünde elbet âşikâr;
Var mıdır hiç rûhu görmüş bahtiyâr?

Hiç havâ zannetme âteştir sesim,
Kimde âteş yoksa «yok olsun!» derim.

Ses veren şey, neyde, sevdâ âteşi…
Mesteden şey, meyde, sevdâ âteşi.

Yârdan ayrılmışların dildâdesi,
Perde kaldırmakta kalpten, perdesi…

Hem belâdır, hem devâdır, ney sana,
Dost olur, müştâk olur ney, insana.

Kanlı yoldan, bahsi aşkından açar,
Mecnun’un meşhur firâkından açar!

Aklı terk etmişler anlar bizleri,
Dil için bir tek kulaktır müşteri.

Gam dolan günler uzar, geçmez olur,
Günlerim korlarla yoldaş, kavrulur.

Gam yemem bulmuşsa çok günler zevâl;
Ey misalsiz sâfiyet, sen, bizle kal!

Bir balık hâriç, sudan herkes çıkar;
Bahr-i sevdâdan nasipsizler bıkar!

Ham olan dinler mi olgundan kelâm?
Sussun artık işbu feryat, vesselâm!”

Vezni: fâilâtün / fâilâtün / fâilün