-HÂŞİYE-

-HÂŞİYE-

Niyaz Şöleninde Gül Bahçesinin Gün Ortası Aydınlığına Durmak

Anılarına dönen ışık bir boşluğu dolduruyor

Serabını arıyor uzun çöllerde ayak izlerinden belli

Sonsuzluğa bir ırmak gibi akarken bu nevruz zamanında

Çiçekli dallarını sunuyor ışık gökkuşağının yeşilinden

Işıkla kan kardeşi olduk maverâi bir akşamüstü

Geleceğimiz uyandı geçmişin köklerine deyince söz

Himmet dileğiyle durduk denizin sınırında susup

Ağırbaşlı bir sevinçtir yüreğimin yeni konuğu

Yüzüme vurdu ışıltısı gün boyunca artarak

Şimdi “bir katre iken kendimi ummana düşürdüm”

Hâşiye 1

Dolunayın uysal hâlesi okşasın müşfik elleriyle

Bir yetimin gözlerine dolan hüznünü

Söylemenin vakti geldiyse eğer dinle

İlk çiçekleriyle baharın bebeksi gelişini

Çocuklar başlarını koysun annelerinin dizlerine

Bir kırık dal

Bir yaralı kuş

Ve bir yanık gönül

Gelsin Süleyman tan ağartısı diliyle

Her şeyle konuşun Süleyman gelsin

Sonra duru yağmurlar yıkasın serin rüzgârları

Hâşiye 2

İşte yine geldim gölgemi düşürmeden toprağa

Elimden tut yoksa ürperiyorum

karanlığından yalnızlığın

İçimde koşup duruyor doludizgin deli bir tay

Uzun ayrılıklara hazırlıyor gibi toynaklarını

Geldim yine elimden tut telaştayım

Geç kalmak istemem vuslatına

Erken geldiysem eğer dağın sabrıyla beklerim

Kapını aralık görünce yitik umudumu bulurum

Alnıma vurur eşiğinden sızan akça ışık

Yine geldim mezar taşımı cebime koyup

Hâşiye 3

İçinden görünen bir beden

bin keder gezdirse rüzgârın sırtında

Adı ilk bellenen yalnızlıksa

Ve bir siyah nokta ise yürekte sevda

Orada sen olmalısın güleç yüzünle

Sonbahar sarı bir yolculuğa vursun kendini

Ağaçlar soyunsun

bahçeler yaralarını sarsın

Yosun tutmuş sevgi bekleyişindeki ellerin

Kıvransın bir bahar özleminin hâyaliyle

Hâşiye 4

Yitiğini bilmiyorsan neyi arıyorsun kendinde

Sabahın anlamı ne mahmur geceden sonra

Fikreyle çiğ düşünce kanadına kuşların

Mağaralara güneş doğmuyor farkında mısın

Ve penceren kadar görebiliyorsun semayı

Sonra içindeki gökyüzü kadardır aydınlığın