Niyaz Şöleninde Gül Bahçesinin Gün Ortası Aydınlığına Durmak

Anılarına dönen ışık bir boşluğu dolduruyor

Serabını arıyor uzun çöllerde ayak izlerinden belli

Sonsuzluğa bir ırmak gibi akarken bu nevruz zamanında

Çiçekli dallarını sunuyor ışık gökkuşağının yeşilinden

Işıkla kan kardeşi olduk maverâi bir akşamüstü

Geleceğimiz uyandı geçmişin köklerine deyince söz

Himmet dileğiyle durduk denizin sınırında susup

Ağırbaşlı bir sevinçtir yüreğimin yeni konuğu

Yüzüme vurdu ışıltısı gün boyunca artarak

Şimdi “bir katre iken kendimi ummana düşürdüm”