MEVLÂNÂ DERGÂHI’NDA – Hikmet ELİTAŞ

HİKMETÎ (Hikmet ELİTAŞ)

Kubbelerden bir ney sesi yükselir,
Bülbül aşka gelir, gül âciz kalır.
Dudaklardan hasret közü dökülür,
Bir alev savrulur, kül âciz kalır.

Hasretin yürekte bir yangın yeri,
Tevâzû sendeydi, sende hoşgörü,
«Gel, gel!» çağrıların; sarar gökleri,
Koşar ehl-i pîrân, yol âciz kalır.

Hak’tan aldığını halka verensin,
Cehâletin zincirini kıransın.
Şu âlemi tek bir vücut görensin,
Seni düşünende, kul âciz kalır.

Varlığı sevk edip, yok kapısına,
Ne derdin var ise dök kapısına…
Bir vuslat vaktinde Hak kapısına,
Varılır göz ıslak, el âciz kalır.

Hikmetî’yim geldim dergâha girdim,
Dîvânına durup, aklımı yordum.
Bir huşû içinde, Hakk’a yalvardım.
Bir bak yüreğime, çöl âciz kalır.